یادداشت : دانش فن آوری « نیاز محور »

علم اگر جهت‌گیری و هدف مشخصی نداشته باشد و یا آن هدف، بومی و متناسب با نیازهای کشور نباشد، منفعت چندانی را در پی نخواهد داشت و محصولش از دو حال خارج نیست: مهاجرت مغزها و یا بیکاری ۵۰۰۰۰ نفری فارغ التحصیلان دکترا!

علم ما باید «نیاز محور» شود تا در کنار تقاضای صنعت و دیگر نهادهای علم محور موجب ارتقای همه جانبه کشور در اقتصاد شود. در دورانی که فاصله عمیقی بین صنعت و دانشگاه به وجود آمده است و هر کدام مسیر جداگانه‌ای در پیش گرفته اند، همان قدر که نیاز است تا صنعت خود را به ارتباط با دانشگاه ملزم نماید و چه بسا بیشترَش، این دانشگاه است که باید برای پیوند خوردن این دو با هم قسمتی از مسیر را به عقب برگردد. این پیوند برای حرکت کشور به سمت افق‌های علمی پیش رو لازم و ناگزیر است .

شایان ذکر است اعتماد و حمایت های صنعت به دانشگاه نیز در این راه خیلی مهم است . به طوری که دلگرمی و تشویق دانشگاهیان در این راه ناهموار ، حمایت ها و همراهی های نیازمندان به تولید داخل می باشد و این انگیزه ای دو چندان به این قشر می بخشد . پس باید صنعت کوشای ایجاد پلی محکم بین خود و دانشگاه شود و از گروه های کوچک و بزرگ فن آور دانشگاهی ، حمایت کند .

بدون شک رسیدن به موفقیت‌های علمی-صنعتی همچون غنی سازی ۲۰ درصد و همچنین شکوفایی استعداد‌هایی در قواره شهید شهریاری‌ها (که در چنین روزهایی هدف ترور خصمانه استکبار شد) و دیگر دانشمندان هسته ای و موشکی نیز از دل همین علمِ «نیاز محور» خارج می شود. تعریف یک نیاز جدی کشور و بر اساس آن یک حرکت علمی آکادمیک منجر به پیشرفت‌های هسته‌ای و حتی موشکی ما شده است. این روند باید در همه شئون تسری یابد تا بخش زیادی از علمِ دانشگاهی ما از لایَنْفَعْ بودن خارج گردد.

اما تکلیف جریان دانشجویی در این ماجرا چه می‌تواند باشد؟ در زمانه‌ای که شاید دولت و بالطبع آن صنعت نفتی کشور توانایی و یا عزم ورود جدی به این قضیه را بر‌خود نمی‌بیند، این وظیفه بر عهده دانشگاهیان و بخصوص جریان دانشجویی است که آتش به اختیار شده و دست به کار شود. در نگاه حداقلی فرهنگِ تولید علمِ نیاز محور را که می توانیم از مصادیق فرهنگ برشمریم و با استناد به فرمان آتش به اختیار رهبری حرکتی جهاد گونه در این مسیر داشته باشیم.

این گام اولی است که می‌توان در مسیر تحقق اقتصاد دانش بنیان از مسیر دانشگاه و دانشجو برداشت. اقتصادی که می‌تواند در عین مقاوم بودن در برابر بادهای موسمی همچون تحریم، ایران را به عنوان یک قطب اقتصادی در جهان مبدل کند و این مهم جز با این تغییر نگرش حاصل نخواهد شد!